සිතිවිලි මන්දිරය

  නීල වරල ගොතා සොඳින ඉඟ තදකර රෙද්ද අඳින පලා රෙද්ද උඩට දෙදන සොලව සොලව පිරුනු දෙතන යනෙන ගමන මන කලඹන රඟන රැඟුම තාන තඳෙන   බීර බඳුන් සුරා මතින මන මත් උන දනවත් දන බලා හිඳින නුරා නෙතින සිගරට් දුම් ගුලි විසිරෙන තාලයකට උඩ පැන පැන ජීවිතයට තාල සොයන කාසි පනම් කොට මුල් තැන නටන් ලඳුනි තාන තඳෙන          

අන්න සොඳුරිය බල්ලන්න ඈත අහසේ සඳත් පායා එන්න එහි සුව විඳින්න කොයිතරම් සුන්දරද නුඹට දැනුනිද කියන්න සීත මීදුම් ගලන මේ මිටියාවතේ දුක තියන්න සීත සුලඟේ දැවටෙනා හදවතේ උනුහුම දකින්න රෑහි හඬ මැද මීදුමේ ජීවිතේ තාලය අහන්න ඈත වස්දඬු රාවයට හීනියට කන් යොමන්න පාලු අඳුරට දෙනෙත් හරවා මොහොතකට නෙත් පියන්න කොයිතරම් සුන්දරද නුඹට දැනුනිද කියන්න

ගුනවත්කම් හිතවත්කම් නැති මොන වත්කම් තිබුනත් පල නැති ගුනවත්කම් හිතවත්කම් ඇති මොනව නැතත් ඒටිකමත් ඇති

කරදර එමට ඒ ගැන වදවෙනු කුමට කවියක සුමට වදනක සඟවන කලට රසකර රසට ලියනා කල එන සතුට එනයින් පෙම් කරමි සැමදා කවි කමට

කපුටෙකු වසා මලකට උරා බොයි රොන් හෙමිහිට අත්තක කූඩු සදනට මාලුවෙකු ඉගිලුනා ගසකට සුන්දර හවස් වරුවක බල්ලෙක් ගී කියයි තාලෙට සයුරේ සිටන් ඉහලට ගංගාව ගලයි කන්දක මැති ඇමතිවරු සිරිලක දුගී දුක දුරු කරනට එකා මෙන් එක ගමනක දුක් විඳියි රට සැදුමට

දිරාගිය ඉපල් කඳ නොසෙල්වී සිටිනමුත්, සැඩ සුලං ගිනිඅව්ව උහුලමින්. චන්ඩ හිරු රැස් කඳට අවනතව, දුටිමි මොහොතින් මොහොත, නැමි නැමී පොලොවේ ,   ඉරි අඳින සෙවනැලි.  

නිහඬ මේ රෑ සඳෙන් බැස අඳුරු මුල්ලක සැඟවෙනා වීදි කෙලවර ගසක් යට වියලි කොල රොඩු හඬවනා එරුණු කිරිටික දෙන්න පින නැති පවට සොයමින් කාරනා නූල සිඳගත් සරුංගලයක් තවත් අත්තක පැටලුනා

පොලිය දාහතරයි වාරිකය තුන්දාහයි පඩිය පන්දාහයි ගෙයක් සදනට නයක් ගත්තයි අත්තිවාරම දැම්මයි ඒ උඩ ගඩොල් බැම්මයි වහලෙ ගැහුවම ගැම්මයි තවම යන්නේ පැනපු පිම්මයි පුතා ටික ටික ලොකුවේ දනිස් මාබල් නොමැති පොලොවේ ගැටි ගැටී ගල්වේ ගේ ඒ තැනම පල්වේ නයනම් ඉවර නැතී තවත් අවුරුදු විසිපහක් ඇති පඩිපත බැංකුවට යති අඩක් වත් තව ඉවරනම් නැති පුතුට දැන් විසිපහයි මට දැන් පනස් පහයි අර්තසාදකේ ගත්තයි ගෙයි වැඩත් යාන්තම් අහවරයි පුතු කොලඹ යන්නේ බැංකුවකමයි වැඩ කරන්නේ ලඟදිම බඳින්නේ ගේ තමයිලුනෙ තියන ප්‍රශ්නේ මෝස්තරේ පරණයි පුතු තාම තරුණයි පරණ ගේ කැඩුනයි තවම ඇත්තේ ප්ලෑන පමනයි

පියුම් සදිසි ඔය සිනාව සුර අඟනන් පැරදූ සුර පුර මවනා මිහිමත නුඹ මිහිබට දෙව්දූ කොපමන ආවත් මතුවට දුක් බාදා පවුරූ බිඳ ජයගමි නුඹෙ සෙනෙහස මට නුඹ හැර කවුරූ

කවුළුව තුලින් එන සීතල සුලං                වැදී මගෙ සුදු පුතා අද ගුලිවී සුවෙන්               නිදී දකිනා මගේ සිත නලියන හැඟුම්          පොදී එක්කර එකට බැඳ කවියක් හිතේ             අඳී ගිගුරුම් හඬට අතපය උස්සා               ගස්සා හැරුනා මුනිං පුතු උස්සාගෙන            පස්සා මගෙ හදවතට සෙනෙහස් පිනිදිය       ඉස්සා මට මෙය බලන්නම එක දිගටම        වැස්සා

මල්වර වූ ප්‍රේමය ඇත ගෙයි මුල්ලේ හංගා තනිකම් දොස් නැත තනියට ඇය ළඟ ඇගෙ නංගා ගේ වටකළ තාප්පයට දෙස් තිය තිය භෘංගා මූණ වසන් දඬු මොනරෙන් පැනගියාලු රුංගා

හිත් පිත් නැති හිස් මිනිසුන් මැද හිත සැනසුම සෙව්වේ සිසිලස කෙලෙසක උපදින්නද මේ ගිනියම් අව්වේ ඇස් කන් නැති, නිදිගත් විලසින් නිති කාලය ගෙව්වේ හොඳ මිස නොහොඳින් කිසිමදිනෙක නැත සැනසුම මැව්වේ

ආදරය උනුසුම් නමුත්, විරහවත් ඇයි මේතරම් ගිනියම්, උනුසුමත් ගිනියමත් හැර ඈ, සිසිලසක් සොයමින් යමින්, මේ තරම් දුර ගෙවා ආවේ, වේදනාවෙන් ඉකිලමින්, කොයි තරම් තව දුරක් යන්නද, සිසිලසක් සොයමින් ඉතින්…….